[OS] mistress #องนีเอล (fem! ong × fem! niel feat.Mino)
:.อง ซองอู =ซองซู
:.คัง แดเนียล = ดานี่
Rate : 15+
:.tag : #yelpigfic
fem! ong × fem! niel feat. Mino
เป็นอีกวันที่ดวงอาทิตย์ทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี ผ้าม่านสีฟ้าสดใสก็ไม่สามารถบดบังแสงแดดยามสายได้ แสงทะลุผ่านเข้ามาโลมเลียเปลือกตาสีไข่มุกอมชมพูสวยทั้งสองข้าง ปลุกเจ้าของเปลือกตาคู่นั้นจากภวังค์แสนหวาน กระพริบตาเล็กน้อยเพื่อปรับแสงก่อนจะรู้สึกตัวตื่นอย่างเต็มที่ แต่ทว่าไม่สามารถขยับร่างกายได้ เพราะถูกอีกร่างที่นอนอยู่อีกด้านหลังกอดจนจมอกของอีกคน หญิงสาวพยายามขยับตัวอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่กอดอยู่ตื่น เริ่มจากค่อยๆยกแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมความเป็นชายออกจากเอวคอดสวยของตัวเอง แต่ผลที่ได้กลับมาคืออ้อมกอดที่แน่นกว่าเดิม หญิงสาวหันหน้ากลับไปมองค้อน แต่กลับเจอสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ่งเห็นก็ยิ่งมองค้อน หญิงสาวทำแก้มพองเพราะไม่พอใจ
จุ้บ
“ Morning kiss ครับคนสวย”
“ฮื่อ”
“งอแงน่า”
ชายหนุ่มยิ่งรวบร่างอวบอัดสมวัยสาวสะพรั่งเข้าหาตัวเอง ไล่จูบตั้งแต่หัวไหล่มนกลมเกลี้ยง ลาดไหล่ขาวที่เริ่มจะช้ำเพราะริมฝีปากที่จูบเม้มอยู่อย่างนั้น ซอกคอขาวเป็นจุดที่ได้กลิ่นหอมหวานมากที่สุด เจ้าของร่างที่ถูกกระทำหัวเราะคิกคักและพยายามเคลื่อนตัวหนีอย่างไม่จริงจังนักเพราะรู้ดีว่าอย่างไรก็หนีไม่พ้น
“พอแล้วค่ะ”
“ขอหน่อยครับ”
“ไม่เอา”
“ดานี่ครับ มองตาพี่”
หญิงสาวเคลื่อนตัวมาประจันหน้าอีกคน มองเข้าไปในแววตาคมตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง มือเรียวไล้กรอบใบหน้าหล่อราวกับสวรรค์สร้าง ชายหนุ่มจับมือนั้นมาจูบอย่างเอาใจ
“พี่มิโนคะ บ่ายนี้ดามีเรียนนะ”
“นี่เพิ่งสิบโมงเอง”
“เห็นใจดาหน่อยนะคะ”
“ก็ได้ครับ”
ดานี่ สาววัยยี่สิบสวยสะพรั่งนักศึกษาชั้นปีที่สองของมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ เธอโตมาในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง มีคุณยายเป็นผู้เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เธอจำความได้ ยายบอกว่าเธอเป็นลูกครึ่งแคนาดา แต่คุณพ่อกับคุณแม่เลิกกันตั้งแต่เธอยังไม่ออกมาดูโลก แม่คลอดเธอออกมาไม่นานก็ด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุ ครอบครัวเธอจึงมีแต่ยายเท่านั้น ถึงอย่างนั้นดานี่ก็ยังคิดว่าตัวเองอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น มีคุณยายที่คอยดูแลอบรมสั่งสอนอยู่เสมอ ส่งเสียดานี่ด้วยอาชีพขายขนมไทยร้านเล็กๆ ดานี่คอยเป็นลูกมือคนเก่ง ช่วยคุณยายทำขนมขายตั้งแต่เด็ก แต่ด้วยพิษเศรษฐกิจ ทำให้กระทบการค้าขาย มีบ้างไม่มีบ้าง อิ่มบ้างไม่อิ่มบ้างก็ทนกันไป เพราะต้องเก็บเงินไปจ่ายค่าเทอมของเธอ คุณยายอยากให้เธอมีอนาคตที่ดี และตัวหญิงสาวเองก็คิดว่าการศึกษาจะสามารถเป็นเครื่องมือทำให้ชีวิตของตัวเองและยายดีขึ้นกว่านี้ ดานี่เป็นเด็กดี เรียนเก่ง จึงได้ทุนมาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่พออยู่ดี ดานี่ไม่อยากให้ยายเครียดเมื่อหากรู้ว่าค่าใช้จ่ายไม่พอ ทุกๆอย่างมันผลักดันทำให้เธอทำสิ่งที่สังคมไม่ควรให้อภัยลงไป
เรื่องมันเริ่มจากที่ดานี่ขึ้นปีหนึ่ง และเริ่มจะหางานทำเพื่อหารายได้ เธอเข้าไปสมัครงานเป็นเด็กเสิร์ฟในคลับแห่งหนึ่ง ทำได้เดือนกว่าๆก็เกิดเหตุการณ์แย่ๆขึ้น เธอถูกลูกค้าคนหนึ่งหลอกให้ดื่มค็อกเทลผสมยาปลุก เธอถูกมอมเมาจนเกือบจะโดนลากไป แต่ไม่รู้ว่าสวรรค์หรือนรกส่งเขามาให้ช่วยเธอในเวลานี้
ซง มิโน
นักธุรกิจที่ขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ในแวดวงสังคมชั้นสูงอยู่เสมอ ร่างสูงที่ปกติไม่ว่าจะในแมกกาซีนหรือทีวีจะเห็นเขาคนนี้ในชุดสูทดูเรียบร้อยแต่ในตอนนี้ร่างสูงสวมเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนส์
ตอนนั้นดานี่ไม่มีสตินัก รู้แค่ว่ามีคนมาช่วย อีกคนบอกเธอว่าจะช่วย เขาพาขึ้นรถ ทรมาณมาก ดานี่ร้อน รู้สึกปั่นป่วน เธออยากจะทำอะไรที่ไม่งาม แต่เธอก็ยื้อตัวเองเอาไว้
เธออยากกอด อยากจูบ อยากใกล้ชิด อยากลึกซึ้ง
“เฮ้ เธอ ไหวมั้ย”
“...”
มิโนพาสาวเด็กเสิร์ฟมาที่คอนโดหรูของตนเอง นึกแล้วก็ตลกตัวเองเหมือนกัน จะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร จำได้ว่าเด็กเสิร์ฟคนนี้มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว เห็นว่าสวยดี หุ่นก็ดี ไม่ได้คิดอะไรแต่ก็ยอมรับว่าแอบมองอยู่ตลอด
แต่มาวันนี้มันปล่อยไว้เฉยๆไม่ได้ ไม่รู้ว่าไอ้เวรตะไลที่ไหนมันมาทำแบบนี้ เขาตัดสินใจเข้าไปช่วยอย่างไม่ลังเล แล้วก็คิดว่าแค่นี้ก็คุ้มดี ตอนนี้สายตาคมมองไปที่ร่างบนโซฟา
หญิงสาวหน้าตาดูก็รู้ว่าลูกครึ่ง ผมสีน้ำตาลคาราเมลสวย ปรกแก้มอิ่มที่กำลังเลือดฝาดที่ไม่รู้ว่าแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือว่าฤทธิ์ยากันแน่ กลีบปากอิ่มชมพู เรื่องหุ่นนี่ต้องยอมรับเลย หุ่นทรงนาฬิกาทรายรับกับขาเรียว ผิวขาวนวลทั่วตัวแล้วจุดที่มิโนละสายตาออกไปได้ยากก็คือ หน้าอกหน้าใจที่ดูเหมือนว่าแม่คงจะรักมาก
ให้มาเยอะเชียว กะจากสายตาก็คงจะคัพดีได้ล่ะมั้ง...
รู้ตัวอีกที คือมิโนมายืนตรงหน้าโซฟาที่อีกคนนอนอยู่แล้ว
ดวงตาใสหยาดเยิ้มกำลังมองหน้าเขาอยู่
“คุณ...”
“ว่าไง”
“ช่วย อึก ที”
“ฉันช่วยเธออยู่นี่ไง ถ้าไม่ช่วยตอนนี้เธอคงไปอยู่สวรรค์ชั้นไหนต่อไหนกับไอ้เวรนั้นแล้วล่ะ”
หญิงสาวคว้ามือเขา เหมือนหาที่ยึดเพื่อที่จะยืนขึ้น แต่นั่นแหละ โดนทั้งเหล้าโดนทั้งยา จะยืนอยู่ได้ยังไง เธอล้มในอ้อมกอดของเขา เห็นได้ชัดว่าเธอขนลุก ยาคงกำลังออกฤทธิ์เต็มที่แล้ว
“เธอชื่ออะไร”
“อึก อื่อ”
“แม่หนู ตอบฉัน เธอชื่อะไร”
“ดานี่ ฮึก ค่ะ คุณ ช่วยดา ฮื่อ ได้โปรด”
ตอนนี้ถือว่าดานี่ไม่เหลือสติแล้ว เธอบ่นว่าร้อนและรีบรนถอดเสื้อเชิ้ตพนักงานด้วยมือสั่นเทา จากที่รีบร้อนยิ่งแกะกระดุมยิ่งช้า ดานี่ครางฮื่อไม่พอใจ มือหนาส่งเข้ามาช่วยแกะอีกแรง
อะไรกัน ก็เด็กมันบอกให้ช่วยนี่ เขาเองก็ไม่ใช่คนใจร้าย ช่วยก็ช่วย
คัพดีแน่อนอน ไม่ผิดแน่
“ดา ฮึก รู้สึก”
“รู้สึกอะไร”
“ ฮื่อออ”
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน เขาเป็นผู้ชาย เป็นคาสโนว่าตัวท็อป มีเลือดมีเนื้อ แล้วอะไรกับการที่มีสาวสวยมางอแงในอ้อมอก และเขาจะต้องอดทน
ซง มิโน ไม่ใช่คนดีขนาดนั้น อย่างน้อยก็ต้องมีความยินยอมล่ะนะ
“เอาแบบนี้”
“...”
“ถ้าเธอพูดว่ายอม ฉันจะช่วย”
“ฮึก อึก”
“จะเอายังไง” มือหนาลูบไปตามแขนขาว ยิ่งกระตุ้นมันเข้าไปอีก
“ฮื่อ ยอมค่ะ”
“Game over, little girl”
----------------------------------
“คุณจะไปส่งดาเหรอคะ”
“ครับ ดาแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ”
“คือว่า...”
“คือ?”
“ดาไปเองดีกว่าค่ะ”
“ตามใจครับ”
“ดาไปก่อนนะคะ”
“มาเอากำลังใจก่อน”
หญิงสาวเดินยิ้มไปหา กำลังใจที่ว่าคือกอดอุ่นๆที่ทำให้ดานี่อุ่นใจได้เสมอ แต่น่าเสียดาย ที่อ้อมกอดนี้ไม่ใช่ของเธอ
“ดา เงินพอใช้มั้ย”
“พอค่ะ คุณโอนให้ดาเพิ่มอีกแล้ว ดาบอกว่าไม่เอาไงคะ คุณช่วยค่าเทอมดา แค่นี้ดาก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้วค่ะ”
“หอพักนี่เล็กไปรึเปล่า ย้ายไปคอนโดดีว่านะ”
“คุณคะ ดาว่าเราคุยกันแล้วนะ”
“พี่แค่หวังดี”
“ขอบคุณค่ะ แต่ดาโอเคแล้วจริงๆ คุณอย่าให้ดาต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะคะ”
“ครับ งั้นเจอกันครับคนสวย”
“เจอกันค่ะ”
หญิงสาวออกไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงมิโนเท่านั้น เขาเริ่มจัดระเบียบตัวเองเพราะบ่ายสองของวันนี้ก็มีประชุมบอร์ดรายเดือนที่จะต้องไปจัดการเหมือนกัน
RRRRRRRR
“ไง”
(ทำไมไม่กลับบ้าน)
“เหมือนเดิม”
(อยู่กับเมียน้อย?)
“พูดจาดีๆหน่อยซองซู”
(อย่ามาทำเหมือนฉันหึงนาย จะอ้วก)
“จะอ้วกเหรอครับคุณภรรยาที่ถูกต้องทางกฎหมาย หรือว่าจะมีข่าวดีให้ผม”
(นายช่วยหยุดปัญญาอ่อนที)
“หึ แล้วโทรมามีอะไร”
(สาบานเลยซง มิโน ถ้าไม่จำเป็นฉันจะไม่โทรมาหานาย เพราะเย็นนี้เราสองคนต้องไปทานข้าวที่บ้านฉัน ประชุมเสร็จมาเจอกันที่บ้านด้วย)
“โอเคครับ ได้เลย”
(แล้วตอนนี้นายอยู่ไหน)
“ห้องดานี่”
(เออ เจริญดี ประชุมบ่ายสอง นี่บ่ายโมงแล้วยังอยู่ห้องเมียน้อย)
“ผมคิดว่าคุณหึงผมจริงๆแล้วนะซองซู”
(หยุดเพ้อเจ้อเถอะมิโน ถ้าเราสองคนไม่ถูกคลุมถุงชน ฉันไม่มีวันแต่งงานกับคนอย่างนายหรอก)
“ขนาดนั้นเชียว แล้วยังไง วันนี้ถามถึงดานี่เยอะเลยนะคุณ จะทำอะไรผู้หญิงของผม”
(ไม่ทำอะไรหรอก วันนี้ต้องสอนอิ๊งเด็กคณะมนุษย์ฯ ม.x ไล่ดูรายชื่อนักศึกษาแล้วเจอชื่อเด็กนาย อยากเจอ) “อยากเจอทำไม”
(อยากรู้ว่ามีดีอะไรทำให้นายถอดเล็บน่ะสิ ตั้งแต่มีเด็กนั่นนายก็ไม่มั่วแล้วใช่มั้ย ได้ข่าว)
“ข้อมูลแน่นดี”
(แสดงว่าของดีเลยสิ)
“สุดครับ”
(ถึงเวลาสอนละ แค่นี้นะ เย็นนี้เจอกัน)
“ครับ”
-------------------------------------
“ดานี่ ทางนี้ๆ”
“จูนนนนน เรามาแล้วว”
ดานี่ปาดเหงื่อหลังจากเกือบวิ่งเข้าคลาสเรียนไม่ทัน จะบ้าตาย รถก็ติดอะไรเยอะไม่รู้ เกือบเข้าคลาสไม่ทันแน่ะ จูนเป็นเพื่อนสนิทของเธอ จูนช่วยเก็บผมให้ดานี่อีกครั้งเพราะผมยุ่งแทบจะดูไม่ได้
“ดีนะ ที่มาทัน ถ้าไม่ทันดานี่ต้องเสียดายแน่ๆเลย”
“ทำไมเหรอจูน”
“วันนี้น่ะ อาจารย์ที่มาสอนไม่ใช่คนเดิมน่ะสิ เป็นคุณอง ซองซูคนนั้นไงล่ะ สาวไฮโซดีไซน์เนอร์คนดังไง เราตื่นเต้นมาเลยนะ”
“....” คุณซองซูเหรอ
“คนอะไรไม่รู้เก่งก็เก่ง สวยก็สวย เพอร์เฟ็คไปหมดเลย อ้อ ยังไม่รวมที่มีสามีเท่ๆแบบนั้นอีก”
“...” คุณซองซู ภรรยาของซง มิโน
“คุณซองซูนี่ดีจริงๆเลยเนอะดานี่”
“....”
“ดานี่ เหม่ออะไร”
“เปล่าน่ะ เราก็ตื่นเต้นเหมือนกัน”
จะทำไงดี จะทำยังไงดี!
ดานี่อยากโดดคลาสนี้เหลือเกิน วันนี้จะต้องมานั่งเรียนกับคุณซองซู ที่เป็นภรรยาหลวง ภรรยาที่สังคมให้การยอมรับของคนรักของเธอ
ส่วนเธอ เธออยู่ในฐานะที่สังคมมองไม่เห็น ซึ่งมันก็ดีแล้ว ที่มองไม่เห็น ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นคนที่ถูกรังเกียจ
ดานี่รู้ตัวเองดี ว่า เธอเป็นเมียน้อย
ดานี่ไม่สนุก ไม่ได้อยากเป็น ไม่ได้อยากจะแย่งของใคร และไม่ได้แย่งของใคร
เธอกับซง มิโนรักกันมาก่อนที่มิโนจะต้องแต่งงานกับคนที่เหมาะสม
มันทำใจลำบากมากในช่วงนั้น ในวันที่มิโนมาบอกเธอว่าเขาจะต้องแต่งงาน เธอยอมรับว่าเธอขาดเขาไม่ได้ ต้องยอมอยู่แบบนี้เรื่อยไป หลบๆซ่อนๆ ทำผิดศีลธรรม ละอายแก่ใจจนถึงที่สุด แต่มีคำๆเดียวที่รั้งเธอไว้อยู่ในความบาปนี้
คำว่า รัก คำเดียว
“จูน เราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อ่าจ้ะ รีบมาน้า เดี๋ยวคุณซองซูมาก่อนละแย่เลย”
“โอเคจ้ะจูน”
ดานี่คิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องใช้จังหวะนี้หนี ไม่ใช่ว่ากลัวหรืออะไร เพราะซง มิโนบอกกับเธอว่า ซองซูรู้เรื่องของเธอกับเขา แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร ทั้งคู่เข้าใจว่าเป็นเรื่องคลุมถุงชน เพียงเท่านี้ก็ยิ่งทำให้ดานี่ละอายใจมากขึ้นไปอีก
น้ำตาร้อยผ่าวมาคลอตรงดวงตาใส ทำให้มองไม่เห็นทางข้างหน้า
ตุ้บ
“โอ้ย...”
“ขอโทษนะคะ คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ”
ดานี่รีบปาดน้ำตาที่คลออยู่ทิ้งไป แย่จริงๆเลย เดินไม่ดูทางจนชนคนอื่น ดานี่นึกตำหนิตัวเองในใจ ดานี่ลุกขึ้นมาช่วยเก็บเอกสารของอีกคนจนครบและส่งคืน จนได้เห็นว่าตัวเองชนใคร
อง ซองซู
ผู้หญิงร่างสูงเพียว แต่งตัวทะมัดทะแมงดูไฮคลาส หุ่นดีเหมือนคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ คนที่สูงส่ง คนที่แตกกับเธอเหลือเกิน
ก่อนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ดานี่รีบขอโทษแล้วรีบลุกหนีไป แต่ก็ยังช้ากว่าอีกคน ซองซูคว้ามือเธอไว้
“ดานี่”
“...”
“ดานี่ใช่มั้ย”
“ ฮึก ค่ะ”
“เห้ย ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก ฮือ”
“เธอมานี่”
ซองซูงงมาก อะไรกัน นิสัยเมียน้อยมันต้องเฟียซๆหน่อยรึเปล่า ปากแดง กระโปรงนักศึกษาสั้นๆดูยั่วยวน นี่อะไร ปากชมพูแดงธรรมชาติมันวาวจากลิปกลอส กระโปรงลีทยาวเกือบถึงตาตุ่ม
แล้วอะไรคือการเห็นหน้าเธอแล้วร้องไห้เหมือนจะฆ่าจะแกงกัน ซองซูไม่ใช่ยักษ์ใช่มารนะ ซองซูสั่งยกคลาสนั้นไปแล้วลากเด็กขี้แยออกมาคุย ตอนนี้ทั้งคู่อยู่บนรถบีเอ็มดับบิว500 สีขาวคันวามของซองซู ซองซูคิดว่าคงจะดีกว่นี้ถ้าได้คุยกัน แล้วคงจะเป็นร้านอาหารดีๆสักที่ แต่ว่าตั้งแต่เดินชนกันหน้าห้องเรียนจนมาถึงตอนนี้ ดานี่ยังไม่หยุดร้องไห้ เด็กขี้แยไม่มีทิชชู่ใช้มือเช็ดน้ำตาเป็นเด็กๆ ซองซูต้องเป็นคนยื่นให้ ดานี่ก็รับด้วยความกล้าๆกลัวๆ
“หยุดร้องไห้”
“ฮือ ฮึก”
“ฉันไม่ใช่เมียหลวงในละครที่จะลากเธอไปตบอะไรเถือกๆนั้นหรอก ฉันแค่อยากคุยด้วย”
“ฮึก ค่ะ”
“อีกประมาณ 10 นาทีเราจะถึงที่คุย หยุดร้องไห้ด้วย เดี๋ยวจะหาว่าชั้นรังแกเด็ก”
และแล้วก็มาถึงที่หมาย เป็นร้อานอาหารของซองซูเอง ร้านอาหารญี่ปุ่นแบบโอมากาเสะ ที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว เธอคิดว่าคงให้เชฟมาทำอาหารให้ดานี่ดูก่อน ก่อนที่จะต้องคุยกัน
ดานี่ที่พยายามหยุดร้องไห้ ตอนแรกก็ยังมีสะอื้นบ้าง แต่พอมาเจอเชฟทำอาหารให้ดู ดานี่ก็ดูด้วยความสนอกสนใจ เหมือนเด็กๆที่เวลาร้องไห้แล้วแม่ต้องเปิดการ์ตูนให้ดูเป็นการปลอบใจ
ในระหว่างนั้น ซองซูก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ดานี่อายุ 20 ปี แต่มิโนกับเธอปีหน้าก็ 30 กันแล้ว มิโนโคตรกินเด็ก แต่เด็กมันก็น่ากินจริงๆนั่นแหละ ขาวขนาดนี้ นิสัยก็ดูเหมือนเด็ก ซองซูรู้ประวัติของดานี่ทั้งหมด เคยเห็นแต่ในรูป เพิ่งมาเจอตัวจริงก็วันนี้ ก็น่ารักดี สมแล้วที่มิโนจะหลงขนาดนั้น ดูหน้าอกนั่น ถ้าจับมันต้องเต็มไม้เต็มมือแน่ๆ
ซองซูสะบัดหัวเอาความคิดอกุศลนั่นออกไป
“คะ คุณซองซูคะ”
“มีอะไร”
“ปวดหัวเหรอคะ”
“ไม่ แล้วนี่เชฟจะเสร็จรึยัง”
“คุณเชฟบอกว่าเหลือหั่นปลาอีกสองชื้นค่ะ”
“ดี บอกเร็วๆด้วย”
หลังจากเชฟออกไป ดานี่เริ่มทานอาหาร มันอร่อยมากๆ อร่อยจนอยากจะร้องไห้ แต่เจอสายตาดุๆของคุณซองซู ดานี่ก็ไม่กล้าแล้ว
“ดานี่ กับมิโนมานานแค่ไหน”
“1ปีกว่าค่ะ”
“อืม ก่อนฉันแต่งงานกับมัน”
“...”
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ชั้นเข้าใจดี ฉันกับมิโน เราไม่ได้รักกัน ฉันแค่อยากรู้จักเธอเฉยๆ”
แค่ได้ยินเท่านี้ดานี่ก็โล่งอกมาก เหมือนกับมีคนมายกภูเขาออกจากอกอย่างไงอย่างงั้น ดานี่คิดไปมากมายแล้วทุกข์เองแท้ๆ
“ขอบคุณคุณซองซูที่เข้าใจค่ะ ดาจะอยู่ในส่วนของดาค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“นิสัยดีนะเรา”
“ฮื่อ ดาอยากร้องไห้จังค่ะ”
“อย่าร้องนะ เอาแบบนี้ คืนนี้ชั้นไม่ว่าง คืนพรุ่งนี้เราไปทานข้าวกัน ถือว่าเลี้ยงที่เรารู้จักกัน”
“ได้เลยค่ะ ดาขอบคุณมากๆจริงๆนะคะ”
“หยุดขอบคุณ แล้วไปหาชุดสวยๆ เดี๋ยวชั้นไปรับพรุ่งนี้”
“ค่ะ ดาจะพยายามนะคะ”
“วันนี้ฉันจะไปส่งที่หอแล้วกัน”
“ค่ะ”
------------------------------------
“ฉันรำคาญแม่ตัวเองเป็นบ้า”
“เอาน่าคุณ ธรรมดา”
“อยากอุ้มหลาน เหอะ ตลกตาย”
“คนแก่ก็แบบนี้ เอาลูกของผมกับดานี่มั้ยล่ะ เดี๋ยวรีบปั้มให้เลย“
”หยุดชั่ว”
“วันนี้ดานี่บอกผมว่าเจอคุณแล้วได้คุยกัน ดานี่ชมคุณใหญ่ว่าคุณใจดี”
“ก็คุยไปเรื่อยเปื่อย พรุ่งนี้ฉันจะไปทานข้าวกับดานี่”
“หึ ผมไปด้วยนะ”
“สาระแนน่ามิโน ผู้หญิงเขาจะคุยกัน”
“ผมก็จะคุย ใช้ภาษากาย”
“ฉันอยากแจมด้วย”
“อะไรนะ!”
“ฉันขอบอกตามตรง ฉันอยากคุยภาษากายกับดานี่ เธอหุ่นโคตรเอ็กซ์”
“ผมไม่คิดว่าคุณจะมีมุมนี้”
“ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองก็มีมุมนี้ นายจะดีลมั้ย หรือหวง”
“เอาสิ ผมไม่ว่าอะไร :)”
-------------------------------------
“ฮื่อออ คุณ ขอน้ำหน่อยค่ะ อึก น้ำสีแดง”
ซองซูและมิโนอุ้มพาคนเมาที่เมาไวน์แดงจากดินเนอร์สุดหรูมาเปิดห้องที่โรงแรม เพราะคงเอาไปส่งหอพักสภาพนี้ไม่ได้
“ฉันถามจริงมิโน ดานี่เมาไวน์”
“สองขวดนะซองซู ควรเมาหรอก”
ตอนนี้ร่างขาวอวบอัดนอนขดอยู่บนเตียงแต่เป็นคนสติดีทั้งสองคนที่ยืนมองอยู่
“ซองซู ผมว่าไม่ไหว”
“อะไรของนาย
“ผมว่าดานี่ไม่ไหว หากผมจะทำด้วย”
“งั้นนายก็ไป”
“ไล่กันง่ายๆงี้เลย?”
“เออ”
“นั่นแฟนผม”
“เธอกำลังจะเป็นเมียฉัน”
“ผมยอมคุณเลย ขอให้สนุก”
สรุปศึกรักครั้งนี้เหลือแค่ซองซูกับดานี่เพียงสองคน ดานี่ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองนอนครางจากอาการเมาอยู่อย่างนั้น ซองซูค่อยๆก้าวท้าเข้ามาหา เริ่มจากค่อยๆถอดชุดสวยของดานี่ และถอดชุดของตัวเองออก ซองซูเริ่มเปิดศึกรัก ซองซูส่งริมฝีปากร้อนของตัวเองไปเค้นคลึงริมฝีปากกลิ่นเชอร์รี่หวานของอีกคน มือเรียวเลื้อยไปตามทรวงทรงอกเอวสวรรค์สร้างของดานี่ ก่อนส่งลิ้นเข้าไปกักเก็บความหอมหวาน จูบรสไวน์แดงละมุนลิ้น ซองซูผละออกมา ไล้ริมฝีปากร้อนไปหน้าผาก พวงแก้ม สันจมูก แล้วปากฉ่ำอีกครั้ง จูบซ้ำๆย้ำๆ ริมฝีปากร้ายไม่หยุดแค่นั้น ไซร้ปากและจมูกไปสูดกมกลิ่นหอมของวัยสาวที่กรุ่นอยู่ตามลำคอระหง เลื่อนลงมา กดจูบลึกซึ้งที่แอ่งชีพจร มือเรียงยังคงทำงานต่อไปไม่หยุด และในที่สุดซองซูก็รู้ว่าคัพดีไม่ใช่แค่เต็มไม้เต็มมือ แต่ล้นไม่ล้นมือเลยต่างหาก ยามที่จับตระกรองอกอิ่มเนื้อนิ่มล้นมืออกมากทุกครั้ง จนซองซูทนไม่ได้ที่จะต้องจูบวนและดูดกลืนยอดอกสีชมพูสดนั้น ทำสลับสองอย่างราวกับอีกข้างจะน้อยใจ เสียงครางระงมของดานี่ยิ่งปลุกปั่นให้สนามรักร้อนแรงขึ้นไปอีก
“อ่า อื้อ”
ศึกรักครั้งนี้หวานหอมและเนิ่นนานเหลือเกินกว่าจะจบลง
------------------------------------------
แง หลังจากไม่ได้เขียนมานาน ภาษาห่วยมากค่ะ5555
จู่ๆพล็อตก็วิ่งเข้าหัวค่ะ แต่งไปแต่งมา อ้าว งงเฉย5555555555
ตอนจบอยากลงเอ็นซีค่ะ แต่ว่าคิดว่าอาจจะแรงไปค่ะ ไม่กล้าลง เขิน55555
อยากให้ลงหรือไม่อยากให้ลงเอ็นซี หรือติชมได้ที่ @yellowpiglet18 นะคะ ขอแท็กไว้ลงนิยายหน่อย หรือ #yelpigfic แท็กเอาไว้ฟิคชั่ววูบของเรานะคะ ขอบคุณค่า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น